Jane Eyre- film, który powstał na podstawie powieści Charlotte Bronte o tym samym tytule.
Akcja rozgrywa się w dziewiętnastowieczenej Anglii. Główna bohaterka to osierocona dziewczyna, wychowywana przez siostrę ojca. Zarówno ciotka jak i jej dzieci nienawidzą Jane, wkrótce dziewczynka zostaje oddana do szkoły. Jest tam prześladowana, dokucza jej samotność, odnajduję przyjaciółkę, ale ta wkrótce umiera.
Po ośmiu latach strachu i cierpienia Jane opuszcza pensję i otrzymuje posadę guwernantki w posiadłości pana Rochestera. Uczy Adele, która, mówiąc po francusku, nie jest rozumiana przez żadnego członka specyficznej "rodziny". Francuskim posługuje się tylko pan domu, który bywa w Tornfield niezwykle rzadko. Na stałe rezyduje w posiadłości jedynie gospodyni i służba. Dwór jest piękny, malowniczy, ale pusty i ponury, bo brak ludzkiego śmiechu i łez. Czas stoi w miejscu.
Przybycie Jane i małej Adele rozjaśnia mroki wiktoriańskigo przybytku, ożywia martwe wnętrza. Gdy wraca pan Rochester wszystko się zmienia. Okazuje się, że nawet w rzeczywistości dziewiętnastowiecznej Anglii jest miejsce na miłość.
Jednak Jane nie może zostać żoną pana Rochestera, narzeczony skrywa mroczny sekret, którego wyjawienie okaże się przeszkodą nie do pokonania.
Jane ucieka, by ratować swój honor i reputację.
Ze strachu i z miłości.
Bo największe poświęcenie to takie, które polega na opuszczeniu kogoś, kogo kochamy dla jego własnego dobra.
Ale nie można wiecznie poświęcać, gdy się kocha.
Nie można czekać zbyt długo.
Bo miłość jest wieczna tylko przez chwilę.
A potem umiera.
Jane nie pozwala umrzeć tej miłości i staje do walki z samą sobą.
Wraca.
Staje przed dylematem, czy pokochać tego ślepego mężczyznę z twarzą pełną zmarszeczek cierpienia, który kiedyś był jej narzeczonym.
Ona płacze, a on dotyka jej dłoni.
Jane Eyre.
Wróciłam.
"Żadna miłość nie jest prosta, ale jak narkotyk odurza tylko pierwsza."
